Bohaterem filmu jest europejski pisarz (Stellan Skarsgard), którzy przyjeżdża na kilka dni do Nowego Jorku, by pomóc w przygotowaniu premiery sztuki „Don Juan” w teatrze na Brooklynie. Na miejscu będzie musiał sobie poradzić nie tylko z pracą, ale i niezakończonymi relacjami z przeszłości z trzema kobietami. To, co się będzie działo na scenie, będzie więc przenikało się z jego życiem prywatnym.

(film.interia.pl)

W „Powrocie do Montauk” Schlöndorffa – że nie można wierzyć w to, co mówi pisarz. Max (Stellan Skarsgård) udowadnia to zresztą od początku: mówi pięknie, anegdoty z przeszłości zmienia niemal w narracyjnie przemyślane ballady. Przyjeżdża z Berlina do Nowego Jorku na promocję nowej powieści i lubi udawać, że otwiera się przed czytelnikami. Ale tak naprawdę przed nikim otworzyć się nie umie.

O tym właściwie opowiada Volker Schlöndorff: o pisarzu, który otacza się kokonem fikcji i mitu, więc traci klucz do rozumienia prawdziwego życia – i prawdziwych ludzi.

Inspiracją był wydany również w Polsce „Montauk” zaprzyjaźnionego z reżyserem Maxa Frischa (Schlöndorff już 16 lat temu adaptował na ekran jego powieść „Homo Faber”), autobiograficzne rozliczenie pisarza ze swoimi kobietami, kochankami, ale przede wszystkim damsko-męską grą, która stała się jego nałogiem.

„W życiu najważniejsze są rzeczy, które się zrobiło i których nie można naprawić, ale też te, które można było zrobić, ale dziś jest na to za późno” – mówi filmowy Max czytelnikom, cytując wypowiedziane przed śmiercią słowa swojego ojca. W Nowym Jorku pisarz chce więc trochę przeszłość naprawić, a trochę spróbować drugiej szansy – to właśnie tu kilkanaście lat temu był przez krótki czas z kobietą, o której nigdy nie zapomniał.

Rebecca (Nina Hoss) też o Maksie pamięta („Nigdy nie wyrzuciłam go z głowy”), chociaż życiowo jest zupełnie gdzie indziej – to ceniona prawniczka w prestiżowej kancelarii. Zgodzi się jednak z dawnym znajomym spotkać, spędzą razem – jak w powieści Frischa – czas na oddalonym dwie godziny jazdy od Nowego Jorku cyplu Long Island. Głównie po to, by zrozumieć, że są dla siebie już tylko mitem. „Spotkałem się z duchem” – mówi zresztą na koniec Max.

Skarsgård uwodzi publiczność popisowymi, z lekka narcystycznymi opowieściami swojego bohatera, Nina Hoss w kluczowym monologu odsłania się, wychodzi z korporacyjnej skorupy. (…)

Paweł T. Felis – Gazeta Wyborcza