Kolory raju - nagrodzone Grand Prix na festiwalu w Montrealu 1999 roku - to kolejny obraz Majida Majidi, twórcy filmu Dzieci niebios nominowanego do Oscara i nagrodzonego w plebiscycie publiczności na najlepszy film na Warszawskim Festiwalu Filmowym w 1999

Do szkoły dla niewidomych w Teheranie po swoje dzieci przyjeżdżają rodzice, aby je zabrać na wakacje. Wszystkie dzieci wyjeżdżają, tylko ośmioletni Mahammad ciągle czeka na swojego ojca. Kiedy ten w końcu przyjeżdża, pyta nauczycieli, czy jego syn nie mógłby zostać w szkole na stałe. Nauczyciele odmawiają. Ojciec zabiera więc Mohammada do domu, który znajduje się w górach na północy Iranu. Podróż ta jest pełną radości afirmacją życia i świata.

Kolory raju zostały uznane przez krytyków za przełom w kinie irańskim. Jest to przejmująca i wzruszająca, a jednocześnie prosta historia niewidomego chłopca. Majidi nasycił film głębokim liryzmem. Kolory raju to symboliczny, poetycki, po mistrzowsku zbudowany film, z zapierającymi dech w piersiach zdjęciami i znakomitą kreacją młodego aktora. Tak jak do swoich poprzednich filmów, również i do Kolorów raju Majidi zaangażował głównie amatorów. Mohsen Ramezani, który naprawdę jest niewidomy, jest niezwykle przekonujący w roli Mohammada. Jest naturalny do tego stopnia, że w ogóle nie czujemy, iż cokolwiek gra. Majidi pokazuje nam, z jaką intensywnością chłopiec odczuwa i reaguje na otaczający go świat. Mohammad, choć niewidomy, wyczuwa piękno natury i radość płynącą z obcowania z przyrodą. A Majidi potrafi o tym wspaniale i subtelnie opowiadać, malując kamerą zachwycający obraz prostego wiejskiego życia, pełnego radości, codziennej pracy i przywiązania do tradycji. Świat przedstawiony w Kolorach raju widzowie odbierają jak rzeczywistość odczuwaną zmysłami niewidomego dziecka. Wspaniałe krajobrazy są dodatkowym bohaterem filmu. W tej skromnej, ale zmuszającej do refleksji, opowieści nie ma cienia fałszu, nieprawdziwego gestu czy spojrzenia. Kolory raju to baśń o dziecięcej niewinności.