Wilbur niezadowolony, lecz z niezrozumiałych względów uwielbiany, nauczyciel przedszkolny w Glasgow, jeszcze zanim kończy się czołówka filmu podejmuje dwie nieskuteczne próby samobójcze. Tych jego skłonności nie powinniśmy jednak traktować zbyt poważnie. Gdy wsadza głowę do piekarnika, okazuje się, że minął termin dostawy gazu do mieszkania; gdy wskakuje do jeziora, ląduje zaledwie po pas w wodzie. Podczas terapii grupowej, ktoś stwierdza „Bardzo przywiązaliśmy się do Wilbura w ciągu tych kilku tygodni” – co jest tylko częściową prawdą, bowiem jego próby samobójcze niepokoją uczestników terapii i wkrótce powodują, iż Wilbur zostaje z tej grupy wyrzucony. Wprowadza się do brata Harboura, który mieszka nad walącym się antykwariatem, odziedziczonym po ich niedawno zmarłym ojcu. Po tym jak udaje mu się przeżyć kolejną próbę samobójczą, Wilbur ląduje w szpitalu, gdzie poznaje Horsta, cynicznego psychologa i stanowczą pielęgniarkę Moirę. Podobnie jak Harbour, uważają oni, że Wilbur potrzebuje dziewczyny. Jednak, mimo, iż podoba się wielu paniom, żadna z nich nie jest w stanie się do niego zbliżyć. W rzeczywistości to Harbour zakochuje się w nieśmiałej, uczuciowej kobiecie, która pojawia się w życiu braci. Alice żyje w odosobnieniu wraz z małą córką, Mary. Dorabia sobie do pensji szpitalnej sprzątaczki sprzedając książki pozostawiane przez pacjentów. Krok po kroku, Wilbur, Harbour i Alice stają się nierozłączni. Stopniowo Wilbur zaczyna odzyskiwać pragnienie życia, Alice wychodzi ze swojej skorupy, a Mary pochłania tysiące książek z półek antykwariatu. Kiedy Harbour żeni się z Alice, ona zaczyna odczuwać pociąg do Wilbura. Uczucie to jeszcze bardziej się komplikuje, gdy Alice dowiaduje się, iż Harbour ukrywał przed nią straszną diagnozę medyczną.

Ten pełen czarnego humoru romantyczny komediodramat stanowi anglojęzyczny debiut Lone Scherfig (Włoski dla początkujących), którego wspaniały scenariusz powstał we współpracy z Andersem Thomasem Jensenem (Mifune). Tematy są poważne – życie, śmierć, miłość – jednak zostały tak zręcznie poprowadzone, że nigdy nie przytłaczają intymnego dramatu stanowiącego sedno filmu. Gdyby opowiedzieć tę historię wprost, byłaby ona nieznośnie przygnębiająca. Jednak Scherfig stosuje delikatne chwyty, które powodują, iż otrzymujemy niezwykle czarującą i skromną komedię o śmierci i melancholii.